اثر کمپوست آزولا و پلی اکریل آمید در اصلاح خاک و کاهش رواناب و فرسایش در یک نمونه خاک شور و سدیمی حوزه آبخیز سفید رود

در این تحقیق به منظور اصلاح یک نمونه خاک شور و سدیمی از کمپوست آزولا و پلی اکریل آمید در جهت کاهش فرسایش پذیری استفاده شد. در این راستا، دو سری آزمایش مختلف شامل آزمایش فرسایش خاک و آزمایش گلدانی به صورت طرح آماری فاکتوریل در قالب کاملاً تصادفی و با سه تکرار انجام شد. فاکتور ها شامل کمپوست آزولا در چهار سطح، a0 فاقد کمپوست آزولا، 5a، 10a و 15a به ترتیب 5، 10 و 15 تن در هکتار و پلی اکریل آمید در چهار سطح، p0 فاقد پلی اکریل آمید و 25p،50p و 75p که هر کدام به ترتیب 25، 50 و 75 کیلوگرم در هکتار بودند. در آزمایش فرسایش، نمونه های خاک مورد آزمایش در داخل سینی پاشمان (به ابعاد 35×30) ریخته شده و پس از اشباع شدن تحت بارندگی با شدت 95 میلی متر در ساعت قرار گرفت. بارندگی از طریق یک سیستم قطره چکانی که در ارتفاع سه متری نصب شده بود، شبیه سازی شد. با شروع رواناب، ضمن ثبت زمان، در فواصل زمانی مختلف تا 40 دقیقه از شروع آزمایش مقدار رواناب جمع آوری و در نهایت شدت جریان رواناب، غلظت رسوب و شدت فرسایش محاسبه گردید. در آزمایش گلدانی، اثر تیمار ها به مدت شش ماه در شرایط گلخانه تحت تر و خشک شدن بررسی شد. پس از گذشت شش ماه، sar، جرم مخصوص ظاهری و میانگین وزنی قطر خاکدانه ها تعیین گردید. نتایج نشان داد، بهترین تیمار در کاهش sar و esp آزمایش فرسایش، کاربرد حداقل ممکن از یکی از این مواد (25 کیلوگرم در هکتار پلی اکریل آمید و یا 5 تن در هکتار کمپوست آزولا) است. از نظر کاهش غلظت رسوب و شدت فرسایش، مصرف 5 تن در هکتار کمپوست آزولا به تنهایی در مقایسه با سایر تیمار های ترکیبی مناسب ترین می باشد. نتایج تأثیر تیمار ها بر شدت رواناب نشان می دهد تفاوت معنی داری در بین تیمار های پلی اکریل آمید مشاهده نشد. نتایج آزمایش گلدانی از نظر تأثیر تیمار ها بر sarو esp خاک، تقریباً مشابه نتایج آزمایش فرسایش بود. تفاوت معنی داری بین تیمار ها در کاهش جرم مخصوص ظاهری مشاهده نشد. در حالی که با افزایش سطوح کمپوست آزولا و پلی اکریل آمید میانگین وزنی قطر خاکدانه ها افزایش یافت. واژه های کلیدی: مارن، رواناب، شبیه ساز باران، غلظت رسوب، sar، ماده آلی